مقدمه

 
زمانی که یک عنصر در بخشی از پوسته زمین متمرکز شود معدن شکل می گیرد. تاریخ بشر نشان می‏دهد که از آغاز دوره‏های زیستی، انسان همواره و به دلیل نیاز‏های مختلف به نحوی با ذخایر طبیعی و معادن در ارتباط بوده است. چخماق (سیلکون دی اکسید) اولین ماده ای است که بشر متوجه آن شد و از آن به علت ویژگی مضرس خود به عنوان یک ابزار برنده استفاده کرد. با پیشرفت تمدن ها، فلزات نیز مورد توجه و استفاده بشر قرار گرفتند. طلا اولین فلزی است که با شستن ماسه رودخانه ها استحصال می شد و پس از آن مس و آهن برای ساخت ابزارهای نظامی و کشاورزی از دل زمین استخراج شدند. شواهد باستان‏شناسی نشان می دهد که مهد استخراج فلزات توسط بشر، فلات ایران و فلات آناتولی بوده است، گستره تاریخی این شواهد از هزاره هفتم پیش از میلاد (دوران نوسنگی) تا هزاره اول پیش از میلاد (عصر آهن) است. پیشینه یکجانشینی به صورت روستا هایی با پیشه کشاورزی در فلات ایران به دوران نوسنگی (از 4000 سال تا 8500 سال قبل از میلاد) باز می‏گردد و نخستین اکتشافات مربوط به استفاده از فلزات نیز به همین دوره و به حدود 6500 سال قبل از میلاد در علی کوش واقع در دشت دهلران مربوط می شود.


ایرانی ها از دیرباز با روش های متفاوتی قادر به استخراج و ذوب فلزات بوده اند؛ به معدنکاری باستانی، معدنکاری «شدادی» گفته می شود. ابتدایی‏ترین روش در معدنکاری